Vliegeren

Hij herinnerde het zich niet goed meer maar het moet in het vierde jaar van de dorpsschool geweest zijn. Op een zomerse dag allicht. Iedereen was er met bezig en hij zou niet onopgemerkt blijven.

’s Avonds voor het inslapen had hij er geregeld aan gedacht en vooral plannen gemaakt. Hoe zou hij alles aan elkaar bevestigen? Een kruis maken was geen probleem maar wat zou hij aan de omtrek bevestigen zodanig dat hij het papier zou kunnen kleven?

In oorsprong dacht hij helemaal niets te bevestigen als de omtreklijn. Maar na een eerste denkbeeldig experiment moest hij al vlug tot het besluit komen dat het papier onmiddellijk zou scheuren. Het moest mogelijk zijn en de logica van de basiswetmatigheden van de werktuigkunde drongen zich langzaam op. Hij zou dezelfde draad gebruiken waarmee ook het korte en het lange gedeelte van het kruis met elkaar werden verbonden en de vier uiteinden om beurt in wijzerszin met elkaar verbinden.

De ingrediënten waren eenvoudig: twee lange wilgentenen, ontdaan van hun bast, een rolletje inpaktouw, een tweetal oude kranten en enkele soeplepels behangerslijm in een beetje warm water gemengd tot wanneer het een papje werd als kleefstof.

De woensdagnamiddag had hij vrij. Vandaag zou het allemaal gebeuren. Een klimpartij in de knotwilg voor een grondige selectie van de twee twijgen, het ontfutselen van gebruikte kranten bij de buurman, het afhandig maken van het rolletje inpaktouw en na veel gezaag het bemachtigen van de behanglijm van zijn moeder.

Het resultaat van een ganse namiddag werk stond ’s avonds te drogen op de schouw. Hij werd verteerd door een enorme onrust veroorzaakt door de vraag hoe hoog zijn “werk” de lucht zou ingaan want daarmee zou zijn aanzien rechtenevenredig stijgen in de groep kinderen waar hij deel van uitmaakte.

De volgende dag na de klas stonden ze er allemaal. De warme wind was sterk en kwam uit het zuidoosten, de zon zou over een paar uur ondergaan. Het was het ideale moment. De draad werd gespannen. Het “werk” werd aan de staart schuin omhoog gehouden. Iedereen zweeg, men wist waarop men wachtte, een krachtige windstoot om het “werk” definitief de hoogte in te jagen.

Hij voelde een nijdige wind door zijn haren, riep “los”, spurtte vooruit, voelde hoe de draad zich spande en hoe het “werk” haperde over de grond, hoorde het scheuren, de tranen schoten in zijn ogen, het gelach van de anderen.

Hij zou nu de grote middelen aanwenden: overleggen en het “werk” laten uitvoeren door de zachte vader. Hij besprak zorgvuldig en diepgaand alle problemen die zich hadden voorgedaan. Het kruis van wilgentenen moest te zwaar geweest zijn. Vol bewondering over de suggestie en al zeker van de zegen hoorde hij de zachte vader zeggen dat hij twee aluminium latjes ter beschikking zou stellen en zou monteren voor het kruis. Met deze geniale inbreng van de vader wist hij zeker dat hij een vooraanstaande ereplaats zou verwerven tussen zijn vrienden en het verleden definitief een dicht geslagen boek zou worden. Maar alsof het niet voldoende was had de zachte vader een nog indrukwekkender idee: in plaats van gebruik te maken van krantenpapier zou er nu gewerkt worden met “boterpapier” dat veel sterker was en in overvloed aanwezig in de winkel van algemene kruidenierswaren van de verre moeder.

De onderneming was als het maken van een verre reis, men wist wel dat men ging vertrekken en terugkomen maar men wist niet welke avonturen men ging meemaken onderweg en hoe vlug het hart zou gaan bonzen bij het bereiken van de onvoorziene hoogtepunten.

Zo werd het nu wachten tot wanneer de alsmaar hard werkende vader de tijd zou nemen om het kruis te maken.  De dagen gingen te langzaam voorbij en het werd steeds moeilijker voor hem dat te dragen.

En toen, plotseling, stond het “werk” er opeens. De twee aluminiumstaafjes waren fijntjes met een bout en moer met elkaar verbonden tot een kruis. Hij kon zijn ogen niet geloven, toen hij ook nog zag dat de vader gleufjes aan de uiteinden van de staafjes had gezaagd zodat er zonder enig probleem een koordje als omtreklijn kon worden ingelegd overtrof dit zijn stoutste verwachtingen. Schitterend vond hij het, op zichzelf een meesterwerk gemaakt door een tot dan toe onbekende kunstenaar en getuigend van een fundamenteel inzicht in de constructie technieken van het “werk”.

Hij zag nu in zijn wilde dromen hoe zijn vrienden vol afgunst zou moeten erkennen dat zijn vlieger een technologisch hoogtepunt was, hoe zij het zouden uitroepen als zijn vlieger hoger zou gaan dan elk van hun schamel in elkaar geknutselde vliegers, hoe vol bewondering de meisjes hem een steelse blik zouden toewerpen, hoe het gerucht op de speelplaats van de school zich zou verspreiden en hoe uiteindelijk de schoolmeester zelf voor de ganse klas om uitleg zou vragen over zijn staaltje van technologisch vernuft.

Hij bedacht hoe hij zou verwijzen naar zijn vader, hij voelde het ontzag dat hij had voor hem, de verbondenheid die er ontstaan was in deze gemeenschappelijke strijd, de erkenning die de zachte vader hem had gegeven, de warmte van de dekens en hij sliep in met een blij hart.

Rudy Van Geele